Nie pamiętam Cię, nie pamiętam nic... - czyli Moje Macierzyństwo cz. 15

Pomarańczowa sukienka w kwiaty to za mało, na mojej głowie wylądował pomarańczowy kwiat, na nogach tęczowe koturny a w ręku słoneczna torebka - lato trwa:)

Ten post jak i cały cykl Moje Macierzyństwo ma charakter wspomnień.  ( Poprzednia część - czytaj Tutaj)
Kontynuacja poprzedniego tekstu.
Czekaliśmy kiedy się obudzi po ataku. Po około dwóch godzinach wstał. Podniósł głowę, spojrzał na nas. I zdarzyło się coś, czego nigdy byśmy się nie spodziewali....
Podeszłam do niego, z uśmiechem, ale może za szybko. Przestraszył się mnie, przeraźliwie się przestraszył. Płacz był przeokropny i wzywający ratunku. Patrzył na mnie jak na zupełnie obcą osobę. Odsunęłam się, podszedł mąż. Bardzo, bardzo powoli, spokojnie podchodził. Syn na niego również patrzył tak, jak na nowo poznaną osobę. (Generalnie był bardzo kontaktowy). I tak jak z nowo poznaną osobą zapoznał się. Było dla nas jasne. Po atakach zapomniał nas.

Zapomniał nie tylko nas. Mogliśmy obserwować coś dla nas okropnego a zarazem niezwykłego. Znów poznawał od nowa miejsce w którym się znaleźliśmy i osoby z którymi spędził poprzedni dzień. Dziś już inaczej reagował niż wczoraj. Dla postronnego obserwatora było to zbyt subtelne, by mógł to zauważyć. Na mnie nawet nie chciał patrzeć. Ja byłam tą złą, która bezczelnie podeszła zbyt szybko i jeszcze cieszyła się jakbyśmy się znali.

Jak każde dziecko, ba jak każdy duży i mały syn zgłodniał. I tu zaczął się największy problem. Nie dość że w oczach wielu osób szukał kogoś kogo zna, szukał rodzica, to teraz stanął przed największym problemem: kto ma go nakarmić. Wtedy chyba najchętniej wybrałby siostrę męża, niestety jego stołówką okazałam się ja, ta na która patrzył spojrzeniem nie waż  się podejść.

Zostaliśmy sami w pokoju, wzięłam go na ręce. Mała totalnie przerażona istota patrzyła na mnie, płakała, odsuwała się i ukradkiem pobierała jedzenie. Weszliśmy w układ, ja odwracam głowę, nie patrzę, nawet nie przytulam, nie ruszam się, nie mówię nic - a Ty tylko spokojnie jedź. Po najedzeniu się wielokrotnie przerywanym przeraźliwym płaczem, pośpiesznie zaprotestował przed moją obecnością.

Kolejny problem, kto ma go uspać? Jakaś część jego widocznie czuła, że jest na świecie ktoś, kto go karmi, usypia, dba, przytula, kocha... na tamtą chwilę nie wiedział że to my. To były trudne chwile.

Wyobraźcie sobie dom nowych ludzi, jesteście tacy mali, bezbronni, chcielibyście się w kogoś wtulić, poczuć bezpiecznie ale nie wiecie w kogo, nie wiecie kim są te osoby... To chyba były najgorsze chwile. Kolejnego dnia nie było lepiej, karmienie na odległość, nie patrzyłam na niego, jak spojrzałam płakał i patrzył z dystansem. Powtórzyły się ataki, wracamy. Kolejny problem, synowi  wydaje się, że miejsce z którego właśnie wyjeżdżamy jest jego domem. Ciężka noc przed nami, noc w starym nowym miejscu. Nasz dom zwiedza dokładnie, każe sobie pokazywać każdy kąt, wskazuję ręką gdzie go jeszcze zanieść. Obchód zaliczony. W kolejne dni jego dystans do mnie zmniejszał się, nie przeszkadzało mu, że patrzę, po kilku dniach pozwolił się przytulić, ale tylko na chwilkę. Szanowałam to, nie chciałam go znów przestraszyć. Byłam tylko ja, mąż i on - od nowa poznawał nas. Mylą się Ci, którzy twierdzą, że pół roczne dziecko niewiele rozumie, że wszystko jest mu obojętne, że nie umie wyrażać swych uczuć.

Ataki dalej trwały.

Przerwa w atakach, ponowne ich pojawienie się i konsultacje skłoniły nas do kolejnego bardzo szczegółowego dociekania co wywołuje napady. Pomocnikiem był kalendarz i szczegółowe notatki o atakach (neurolog prosił o zapisywanie szczegółów)  oraz setki zdjęć, które mu robiliśmy. Godziny przed komputerem zaowocowały pierwszymi wnioskami. TO ZABAWKA! Niewielka plastikowo materiałowa mysz Fisher Price. Pojawiła się tuż przed pierwszymi atakami. Na uszach i rączkach miała wzorki: czarno biała kratka, czarno białe koła marzące się w oczach... W środku jakiś dzwoneczek, który wydawał dźwięk nie dający porównać się do niczego. Jego główną cechą było przeciągłe rezonujące brzmienie.

Zabawka została głęboko schowana poza zasięg wzroku syna. Światło dzienne ujrzała jeszcze u neurologa. Z przypuszczeniem trafiliśmy, bo od czasu jej zniknięcia ataki były mniejsze, niecałkowite i szybko objęły już tylko głównie twarz, brodę, oczy. Dodatkowo wyeliminowaliśmy wszelkie podejrzane wzorki z ubrań, przedmiotów...

Luminal nie zadziałał, neurolog wypisał nam schemat odstawiania tego leku. Schodzenie trwało trzy tygodnie. Nagłe odstawienie mogłoby się skończyć tragicznie. Pierwszy tydzień rano cała, wieczorem pół. Drugi tydzień rano pół, wieczorem pół. Trzeci tydzień, rano pół, wieczorem nic. W czwartym tygodniu bez leku. Wyczekiwaliśmy końca, na mniejszych dawkach nie widzieliśmy jakiejś poprawy, to dalej nie było to dziecko, które znaliśmy przed napadami...

cdn.

 

 

sukienka/dress - second hand 1zł + skracanie

 torebka/bag - Mohito 69,99zł

buty/shoes - renee.pl

kwiat/flowers - H&M 9,99zł

fot. Magdalena Kołodziejczuk